20 de junio de 2013

¡Los grandes cambios asustan! En mi primer año universitario...


Mis pocos pero queridos lectores, hoy me ha entrado curiosidad por saber… 

¿Qué edad tenéis? ¿Habéis ido a la universidad? ¿Sí? ¿Todavía no? 
O es que quizás... ¿Esta no ha entra ni entrará en vuestros planes de vida?

Bien, sea como sea, hoy no vengo a soltaros la chapa contaros solamente cosas sobre mi experiencia en el primer curso de  universidad, sino que sobretodo quiero hablar de los fuertes cambios que experimentamos a lo largo de nuestra vida, aquellos que toooodos hemos pasado alguna vez. Y a la vez, remarcar lo muucho que aprendemos de ellos. ( o al menos, lo que deberíamos aprender.)
De la primaria a la ESO, de un trabajo a otro, de vivir con los papas a vivir solos.¿Os suenan de algo? Son cambios que normalmente asustan mucho de entrada. Taaantas dudas y miedos, ¿verdad? Pero también esperanzas de que el cambio sea para mejor. Esos miedos  acostumbran a desvanecerse una vez se ha hecho la transición. Y a demás, a partir de estos cambios repentinos crecemos como personas y desarrollamos armas para afrontarnos mejor a nuevas situaciones. Imaginaros sin ellos, lo aburrido que sería todo.

Cada uno lo afronta los cambios a su manera. Yo soy de esas personas que esto del cambio me causa mucha ansiedad, pero que a la vez tengo muchas ganas de que ocurra. Creo que des de fuera se me ve como una gran amante de la estabilidad y de la planificación, pero la verdad es que me atraen bastante los cambios y las situaciones no planeadas. Y pues, así de contradictoria me encontraba el año pasado ya cuando terminaba el bachiller. Os sitúo. 


Siempre había ido al mismo colegio, des de los 3 años hasta los 17. Flipad, ¡Cuanto tiempo allí metida! Eso significa que había presenciado solamente un ambiente: el de un colegio concertado-privado de centro de ciudad. Y todo lo demás, me quedaba absolutamente desconocido

La verdad es que tenía una ganas ENORMES de cambiar de aires, por mucho aprecio que les tuviera a mis compañeros y profesores. Básicamente, necesitaba refrescarme y empezar de nuevo en otro lugar para sentirme mejor. Como nos pasa a todos cada cierto tiempo. 

Sin embargo, también tenía una preocupación encima de dos pares. A parte de la dificilísima decisión de la carrera, me preguntaba cómo iba a a ser mi vida universitaria. ¿Me adaptaría? ¿Sería un caos? ¿Haría amigos? Las típicas preguntas a las que tendía a dar respuestas negativas, "por si acaso" y  "para no hacerme expectativas". Algo que pensaba constantemente era...

"Tengo 17 años y soy una adolescente más que perdida... ¿Cómo voy a decidir lo que quiero hacer durante el resto de mi vida? ¿CÓMO?" - todavía me lo pregunto. Básicamente, no he encontrado lo que me apasiona.

Y al finaal...

¡Todo salió perfecto! Finalmente me decanté por la desprestigiada desconocida carrera de Humanidades ( véase aquí la influencia que tubo mi amiga Irene, a quién podéis visitar en The Soul Shows ) Y no puedo estar más contenta con lo que he vivido este curso, me ha pasado  realmente rápido, y he aprendido mucho en las asignaturas que más me he aplicado: Antropología y literatura comparada entre otras. 

Tampoco voy a mentir. Este año para mí no me he dejado los codos como el pasado. Necesitaba un respiro a la vez que calmar a mi ego inconformista. Pero no siempre es así en la universidad. Algunos de mis amigos han estado saturados de faena del primer al último día, aunque también admiten que el cambio les ha favorecido. 

A parte de lo académico, he podido aprender otras muchas cosas de la vida universitaria y sobretodo, de las personas con las que me he rodeado. Pero eso, amigos, ya es otro post - ¡El siguiente! -, que sino este quedaba más largo que La Bíblia y me mataríais! ;)



NO OS OLVIDÉIS DE SEGUIRME EN BLOGLOVIN' , ¡QUE EL GOOGLE READER CIERRA PUERTAS DENTRO DE NADA!

Mi amiga Laia y yo.. ¡Lo mejor que me ha ocurrido en la universidad!

Y VOSOTROS... ¿CÓMO AFRONTÁIS LOS CAMBIOS? ¿QUÉ HABÉIS APRENDIDO DURANTE EL CURSO? ¿QUÉ PENSÁIS SOBRE LA UNIVERSIDAD?

24 comentarios:

  1. Un amigo mío se va a cambiar de carrera, que también es un cambio de los grandes, que asustan y hay que echarle un par, yo no sé si sería capaz (hago arquitectura), y precisamente se va a meter a Humanidades (y tienes razón, yo no la conocía hasta ahora jaja).
    ¡Un beso!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Jajaja me alegra que se cambie a Humanidades :D jaja Esperemos que le guste el cambio y que sea provechoso!

      Eliminar
  2. Yo también fui toda la vida a un privado-concertado y, aunque al final era como una familia, también tenía ganas de irme. Confieso que en primero de carrera me adapté antes a la cafetería y los jueves que a las clases... Yo no tenía muy claro qué escoger y tiré por lo práctico. Pero cuando termine Derecho creo que haré Filología Hispánica, que a la postre he descubierto que las letras son lo que me apasiona.

    Es curioso, los cambios a mí no me asustan en l oque se refiere a etapas de mi vida, pero me da mucha nostalgia o pena comprobar cómo las cosas, las personas y los lugares que cuando eras pequeño creías que eran perennes van cambiando o desapareciendo.

    Por cierto, ¿qué es esto de Blogovin y qué desaparecen, los seguidores de blogger o cómo? Que en estas cosas soy nulo...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Que cierto, Pedro! Creemos que hay cosas perennes y luego vas viendo como aquello que parecía immutable tambien cambia! Jajaja y si.. Yo también me acostumbré al bar enseguida.. Hay que vigilar con él porqué te absorve y tampoco estamos estudiando en la uni para eso, noo?!

      Eliminar
  3. No digas eso mujer, humanidades es bonita, a mi me gusta, yo tengo 25 años y no tengo carrera, tengo dos ciclos de FP y en paro, dentro de poco sino pasa nada empezaré a currar de nuevo. Deséame suerte

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Mujer, no digo que no sea una bonita carrera jaja! Que sino no la estaría haciendo! Lo único es que quizás es demasiado bonita y poco práctica.. Ya me entiendes... En fin, suerte para ti y mucho esfuerzo!

      Eliminar
  4. Mi hija es la que se va a la universidad el curso que viene y está encantada pero como un flan, con una historia parecida a la tuya y , a su vez parecida a la mía: cambio de ciudad, de amigos, lejos de la familia... El otro día buscando colegio mayor, no podía menos que sentir orgullo y nostalgia: orgullo por verla tan mayor y tan decidida, y nostalgia al recordar los mejores años de mi vida. Aprovecha estos años estudia, divértete, descubre, enamórate, conoce gente nueva y forja tu futuro.Suerte.
    Besitos

    ResponderEliminar
  5. Los grandes cambios y tan grandes... Yo fui de las que se cambió de ciencias a letras la primera semana de bachillerato. Para el tema de la universidad lo tuve claro bastante pronto, pero todo hay que decirlo que en casa también me lo impusieron. La uni fue en contenido muy fácil socialmente muy complicada. Entré en un mundo muy pijo, y muy diferente a lo que acostumbra. Me costó más de la cuenta tener mi grupo de amigas, y hoy es el día que cuento que el tercer año fue el mejor y lo vivi a tope. Mañana voy a Pamplona a ver a una de mis amigas de la uni, llevamos tres años sin vernos pero cada vez que hablamos por teléfono son horas... Las amigas de la uni son para siempre, eso lo tengo claro. Me alegra ver como afrontas estos grandes cambios, ahora a disfrutar del verano. Besossss

    ResponderEliminar
  6. ¿Tienes algún mail del blog o algo donde te pueda escribir?

    ResponderEliminar
  7. Huy, querida... me encuentro este post justo cuando acabo de volver de la graduación de un amigo. claro, que es la segunda. Mira, yo tengo 30 años ya (horrrrrrible) y sí, fui a la universidad. Cuando era totalmente distinta a lo que es ahora, te lo aseguro. Y fueron los mejores años de mi vida. Te lo digo para que aproveches mucho, muchísimo y disfrutes todo lo que puedas. Sé que los cambios asustan un poco, te lo digo yo que ya he pasado por casi todos los que nombras... pero son parte de la vida y casi siempre te alegras de los pasos que das.
    Un beso!!

    ResponderEliminar
  8. ¡Pues yo me acabo de graduaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar!
    Hoy era mi último examen. Estoy que no quepo en mí de contenta.

    ¡Me voy a jugar a videojuegos toda la tarde!

    ResponderEliminar
  9. He llegado a este blog por casualidad y me ha gustado mucho.
    Mi experiencia es que este ha sido mi primer año de universidad. Como en mi ciudad no había, he tenido que trasladarme a la capital, a un piso con mis amigas... La experiencia ha sido genial: he aprendido el valor de la verdadera amistad, de compartir, de disfrutar... También he aprendido que hay que llevar las cosas más al día y estudiar más para sacar mejores notas pero eso ya vendrá el año que viene jajajajaja.
    M gusto mucho tu entrada.
    Me paso pronto, mi blog es este por sí quieres pasarte:

    http://uultimosuspiro.blogspot.com.es/?m=1
    Un saludo!!

    ResponderEliminar
  10. ufff...que tiempos aquellos!...yo en mis 30 y contando. Pero te cuento que me gradué hace muuucho tiempo atrás y ahora estoy en mi segunda carrera de pasa tiempo. Las experiencia incomparables disfrútalas al máximo yo siempre digo que son las que te lleva en el crecer de tu carrera el network del futuro tu compañeros.
    Saludos
    iela

    ResponderEliminar
  11. Hola! Volvi a blogger y en mi blog hay un premio para vos!
    Saludos y nos estamos leyendo :)

    ResponderEliminar
  12. Vale, pues yo tengo 20 años, y ya estoy en mi tercer año de vida universitaria... sinceramente jamás le temí al cambio, jamás me intimidó, al contrario, estaba ansiosa de empezar y descubirir ese nuevo mundo.

    Quizá idealicé demasiado la vida del universitario, porque no noté mayor cambio a la del colegial; Es cierto, hay mayor libertad, no te controlan, no hay uniformes, y aprendes muchas malas mañas, pero más allá de todo eso, las cosas no cambian mucho. Los salones son similares, los compañeros igual, los cafetines igual... simple y sencillamente el cambio radica en ti, en la actitud que tomes ante las nuevas oportunidades.

    Un beso.

    ResponderEliminar
  13. la universidad es una etapa totalmente diferente al colegio y te digo que los amigos que haces alli son para toda la vida.

    besos

    ♥Nshantel By Tamara♥

    ResponderEliminar
  14. Idooooia! :) Em fa realment feliç que hagi estat un canvi positiu per tu i que aquesta experiència dins de la Facultat de Lletres i Filosofia t'hagi fet créixer (i el que et queeeeda!) jeje. És un canvi molt important, jo em feia exactament les mateixes preguntes, però tenia taantes ganes de canvi, que en el fons m'era igual!
    Me'n alegro que el teu blog tingui tanta bona energia! Un petonàs!

    ResponderEliminar
  15. Quisiera preguntarle lo mismo a mis seguidores, esas preguntas que nos has planteado también me llenan de curiosidad :) ¡te contesto! Yo tengo 17, voy a empezar la U la primera semana de septiembre. Estudiaré Historia y Periodismo. La Universidad representa algo importante para mí, es como un nuevo inicio, una oportunidad de aprender sobre lo que me apasiona, en lugar del encierro que era mi colegio. ¡A ver cómo me va! Estoy contenta porque ya falta poco para empezar, aunque me entretengo muchísimo con cosas fuera del estudio.

    Qué bueno que has aprendido bastante en tu primer año, ¡y ánimo con los siguientes! Muy buen blog :)

    ResponderEliminar
  16. Recuerdo la universidad como una época brillante, en la que aprendí muchas cosas y la mayoría no tenían que ver con los estudios. De hecho, hice una carrera que se podría haber estudiado en apenas dos años, pero yo encantado de ir a clase porque allí lo pasaba muy bien con la gente. Pasado el primer mes del verano ya estaba que me subía por las paredes, porque yo lo que quería era volver a la uni a reencontrarme con la gente.

    Aquellos años me sirvieron para madurar mucho, conocía a gente muy diferente de lo que había conocido hasta entonces (me pasé 12 años en el mismo colegio con la misma gente) y me sirvió para abrir mi mente, para llegar a conocerme mejor, como suele pasar con las experiencias que valen la pena.

    Tu carrera pinta muy interesante, de esas que dicen que no tienen "salidas" porque no es algo específico como una ingeniería, pero te alabo el gusto. Yo estudiaría encantado esas asignaturas que comentas.

    Aprovecha y disfruta todos estos años, que seguro que te harán crecer como persona y con suerte se convertirán en la mejor época de tu vida

    ResponderEliminar
  17. Yo en septiembre empiezo tercero de Periodismo. En primero hice tres amigas y un amigo geniales, nos llevábamos a las mil maravillas, pero al pasar a segundo nos cambiamos todos de horario por culpa del maldito reparto de alumnos a partir de la primera letra del apellido ¬¬ Los echo de menos, pero también he conocido a gente nueva. A ver qué tal este próximo curso.

    Te nominé a un juego de libros! Ahora no sé si lo viste o no, pero te aviso por si no lo has visto!!

    Besos guapa^^

    ResponderEliminar
  18. Pues acabo de ir a comprobar que sí lo viste, jajaja

    No te preocupes pues, cuando tengas ganas y tiempo^^

    ResponderEliminar
  19. Yo estudié literaturas comparadas!!

    Besos.

    ResponderEliminar
  20. Ya no más consejos?
    El blog está muerto?
    Los años pasaron y las publicaciones son historia??
    Boom y fin???

    ResponderEliminar